Dziś mija 455 lat od założenia Głogowa Małopolskiego. Właśnie w dzień Świętego Wojciecha 1570 roku Krzysztof Głowa herbu Jelita z Nowosielec podpisał własnoręcznie na pergaminie z koźlęcej skóry akt lokacji miasta, któremu od swojego nazwiska nadał nazwę Głowów. Obchodzimy, więc wyjątkową rocznicę, która skłania do refleksji nad przeszłością, ale także daje powód do dumy i radości.
Głogów Małopolski i okoliczne miejscowości mają bogatą i wielowątkową historię – przez wieki były świadkami ważnych wydarzeń, miejscem życia ludzi odważnych, pracowitych i przywiązanych do tradycji. Przez stulecia gmina zmieniała się, rozwijała i stawała coraz silniejsza, zachowując jednak swój unikalny charakter oraz lokalną tożsamość.
Dziś Gmina Głogów Małopolski liczy 19 692 mieszkańców, z czego 9 187 osób zamieszkuje samo miasto. Od 2020 roku, po przyłączeniu kilku sołectw jako osiedli miejskich, powierzchnia gminy wynosi 141,37 km². To dynamicznie rozwijający się samorząd, który harmonijnie łączy przeszłość z teraźniejszością.
Dziękujemy wszystkim, którzy są częścią tej opowieści — i tym, którzy pisali ją wczoraj, i tym, którzy tworzą ją dzisiaj. Niech kolejne lata będą czasem dalszego rozwoju, współpracy i dumy z miejsca, które nazywamy domem.
Założycielem Głogowa był Krzysztof Głowa herbu Jelita z Nowosielec, który 23 kwietnia 1570 r. na pergaminie z koźlęcej skóry spisał akt lokacji miasta, nazywając je Głowów. Jednak pierwsi osadnicy zamieszkali tu w 1573 r., o czym wiadomo z aktu nadania praw miejskich przez króla Stefana Batorego w 1578 r. Na początku XVII w. Głowów przeszedł w ręce Mikołaja Spytka Ligęzy. Za jego rządów wybudowano kościół i erygowano parafię, postawiono drewniany ratusz i szpital dla ubogich, a także obwarowano miasto wałami. Później miasto przeszło najpierw w ręce Zofii Pudencjanny i Władysława Dominika Ostrogskiego-Zasławskiego, a następnie jego właścicielami zostali Lubomirscy. W 1725 r. książę Jan Kazimierz Lubomirski wybudował pałac dla swojej żony Urszuli z Branickich, która również dbała o rozwój miasteczka długo po śmierci małżonka. Klucz głogowski, jaki otrzymał od ojca Jan Kazimierz nazywano „Państwem Głogowskim”, bo wtedy przyjęła się już łatwiejsza w wymowie nazwa Głogów. Później w spadku miasto przejęła córka Jana i Urszuli - Maria Radziwiłłowa. Niestety za jej czasów długi miasta znacznie wzrosły, co skończyło się wykupieniem Głogowa przez hrabiego Filipa Benitusa Sweerts-Sporka, który był dowódcą szwadronu wojsk austriackich stacjonujących w Głogowie w dawnej siedzibie książęcej. Po opuszczeniu Głogowa przez wojska cesarskie inżynier Franciszek Weiss w 1910 r. zaadaptował pustostan pałacu Lubomirskich na zakład włókienniczy, który, mimo, że został spalony przez Rosjan w 1914 r. to już w 1917 r. został odbudowany i działał dalej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości miastem zarządzali mieszkańcy. Mimo ciężkich czasów wybudowano gmach szkoły podstawowej i wyremontowano ratusz. W czasie II Wojny Światowej w lesie Bór hitlerowcy dokonali masowych mordów ludności żydowskiej, również Żydów z Głogowa. Po wojnie rola miasta znacznie spadła w związku ze wzrostem przemysłu w sąsiadującym mieście wojewódzkim Rzeszowie.
